En natuurlijk die spetterende, alom aanwezige, fantastische blazers! De liedjes zijn lekker direct en hier en daar oprecht persoonlijk. Zoals het werkelijk aangrijpende, oprechte I’m Sorry. Het meeste materiaal is snel en uptempo, maar er zijn ook een paar fraaie gitaargetinte liedjes om de plaat wat te verluchtigen. Vocaal klinkt Boris lekker rauw en vol, precies in de stijl die hij steevast in woord heeft voorgestaan. Dat hij dit nu ook op plaat heeft weten vast te leggen, siert hem in hoge mate. Hij heeft het volop bloeiende soulklimaat lekker mee, dus wie weet gaat hij hiermee in status onze Alain Clark achterna. Hij verdient het zeer. KEES SMALLEGANGE