Deze move van U.S. Girls zag ik niet aankomen. Weliswaar heeft Meghan Remy, de vrouw achter de Girls, de avant-garde van haar begindagen allang ingeruild voor een veel meer mainstream idioom, het old school rockcliché genaamd ‘livealbum’ had ik haar niet direct toegedacht. Remy scholtelt ons een evenwichtige selectie van songs van haar laatste vier platen voor.

Op zich wijken de nummers niet radicaal af van de studioversies, maar dankzij haar retestrakke band is de sound net wat pittiger. Met name de oudere songs (van Half Free en In A Poem Unlimited) profiteren van het hogere tempo en de funky workouts in de podiumuitvoering. Misschien dat juist daarom haar meest recente album Bless This Mess relatief bescheiden vertegenwoordigd is. Ook al zijn de opnames over een periode van vijf jaar gemaakt, het album heeft een geweldige flow – de sequentie van nummers is perfect gekozen. Een hoogtepunt is de manier waarop Navy & Cream en Window Shades, twee oude favorieten van Half Free, met een dissonante portie noise aan elkaar worden gelast. De chatter tussen sommige songs, waarbij Remy klinkt alsof ze knetterstoned is, zijn vermakelijk. Is Lives essentieel voor ons levensgeluk? Niet echt. Is Lives een lekkere plaat? Hell yes!