Door zich niet meer achter pastiches te verschuilen komt zijn werk oprechter over en groeit de herkenning. Met What’s Left, Giugui (een duet met Lucinda Belle) en Finally Getting Closer bestaat het hart van de plaat uit ijzersterke composities. Ook de andere songs hebben een directheid die in het theater opnieuw zijn waarde zal bewijzen. Het enige minpuntje aan Lohengrin is dat soortgelijke albums in de popgeschiedenis (Steely Dan, Supertramp, Ben Folds, Joe Jackson) qua helderheid en openheid in de productie net iets hoger scoorden. Met de ontwikkeling die Wouter Hamel laat zien, moet de lat op die hoogte echter ook haalbaar zijn. JAN VAN DER PLAS