’There’s a party in my head and no one is invited’. Kevin Parker, 2010. En wat een feestje moet dat nog geworden zijn na de intercontinentale fanfare van loftoeters die volgde na Innerspeaker. Het heeft zijn zelfverzekerdheid goed gedaan. Op Lonerism overklast hij op alle fronten zijn toch . . .

Synthesizers ja, want nadat hij alle gitaareffecten wel zo’n beetje aan zijn effectenbord genageld had, was tech head Parker toe aan een nieuw speeltje. Het instrument domineert Lonerism, immer begeleid door een melodische baslijn. Zo heeft elk nummer op het album wel een element dat het onweerstaanbaar maakt. Popgevoeligheid zonder ook maar iets aan experimenteerdrift en vrijheid in te leveren. Parker heeft de controlfreak in zich overwonnen. Zijn innerlijke Roger Waters maakte plaats voor Syd Barrett. Luister de schitterende single Elephant maar eens, een hedendaagse Astronomy Domine. Hij tilt zijn muziek naar een op zichzelf staand niveau dat we voorheen alleen van Barrett kenden: merkwaardig, maar merkwaardig genoeg normaal. THOMAS SNOEIJS