De powerpop van toen is verdund tot vriendelijke radiopop, die het op nieuws- en classicrockzenders prima zou kunnen doen. De productie is in handen van Mitchell Froom, bekend van o.a. Suzanne Vega en Crowded House. Om de plaat een eigen klank te geven, trokken Froom en Collingwood, allebei fans van de Moody Blues, de mellotron uit de kast. Op het eerste gehoor klinken de songs niet spectaculair geproduceerd, maar bij herhaald luisteren vallen je telkens weer subtiele details op. Oorwurmen als Sink To The Bottom en Radiation Vibe zul je vergeefs zoeken, maar liedjes als Aeroplane en Shout pt. 1. zijn aanstekelijk. En als geheel heeft Look Park een vergelijkbare prettige vriendelijkheid als de platen van Ron Sexsmith, Robyn Hitchcock en Matthew Sweet. Oudere liedjesschrijvers die werken in de geest van de jaren zestig en zeventig zijn er vele, maar goede popsongs zijn er nooit genoeg.