Dreiging, woede en soundscapes voor mensen met stalen zenuwen. Gezellig wordt het nergens tijdens het eerste deel van het debuut van deze vanuit Kortrijk opererende Vlaamse rockband. All The Rage en Dicktator klinken min of meer wat je bij die titels kunt verwachten.

The Waltz louter afdoen als venijnig postpunk/noisekwartet zou de groep van zanger/gitarist/tekstschrijver en parttime antropoloog Kevin Anne wreed te kort doen. Bang hoeven we volgens hem niet te zijn, zo horen we nota bene in het machtig opgebouwde Necessary Evil. Naarmate het album vormt gaat de muziek breder en horen we zowaar ook zoete refreinen en dromerige melodielijnen voorbijkomen (Flowers doet aan de hoogtijdagen van Motorpsycho denken). Het kwartet blijkt uiteindelijk bijzonder rijk aan muzikale ideeën en de voorbeelden overstijgen uiteindelijk alle postrockers in de hele Benelux. Bovendien vormen de machtige riffs, tempowisselingen en afwijkende akkoordenschema’s in Red Orange Moon en Schadenfreude ultieme trainingsstof om al headbangend alle vastzittende nekwervels los te krijgen. Win-win-situatie.