Ooit werkte ik op kantoor naast mijn directe collega: een stille jongedame die nogal in haar eigen hoofd leefde. Eens in de zoveel maanden kwam het tot een ruzie tussen haar en mij. Dan bleek eigenlijk dat ze allerlei onuitgesproken situaties en voorvallen uit de periode daarvoor tussen haar oren had opgeslagen, er eindeloos over had nagedacht, dialogen met zichzelf erover had gevoerd en conclusies had getrokken. En die conclusies werden dan over de bureautafels gestort alsof ik dat hele proces had kunnen volgen en had kunnen weten wat mij te wachten stond.

Muziek is wel vaker een oplossing voor complexe emoties tussen mensen en ik vind het fijn te constateren dat introverte Nederlanders dit jaar massaal de muziek hebben ontdekt als extraverte vertaaltool tussen hun gedachtegang en de buitenwereld. Na S10 en Froukje, voor wie ze binnenkort het voorprogramma verzorgt, voegt Lotte Mulder zich nu bij deze snelgroeiende club. Als CHARLOT maakt zij popmuziek waarin ze haar bijzondere hersenspinsels verwerkt. ‘Saw a fox on the road and I killed it / Then I cried all the way back home’, klinkt het in het prachtig gearrangeerde I Sometimes Still Live In My Own Head. Het is slechts een van de tientallen voor psychiatrische analyse in aanmerking komende fantasieën en biechten die CHARLOT op haar debuutplaat doet. De muzikale omlijsting is om door een ringetje te halen. Agnes Obel-achtige pianoarrangementen worden afgewisseld met elektronische popproducties die zowel catchy als passend ingetogen zijn.