Hoe flikt Trentemøller het toch iedere keer weer om met de meest bijzondere stemmen op de proppen te komen? Voor zijn derde album Lost strikte de Deen zelfs Mimi Parker, de doorgaans onbereikbare engelenstem van Low. Verder leenden onder meer Jonny Pierce (The Drums) en Kazu Makino (Blonde Redhead) hun stemmen aan Trentemøllers voluptueuze producties. Toch voelt Lost vergeleken met voorganger Into The Great Wide Yonder (2011) een stuk lichter aan. Minder bombast, betere liedjes. Pure techno maakt de Deen allang niet meer. Zo doet Gravity (met zang van Lower Dens-zangeres Jana Hunter) eerder denken aan Alt-J en Efterklang, terwijl de plukbas in het unheimische Still On Fire van New Order lijkt geleend.

Sowieso drukt de erfenis uit de jaren tachtig zwaar op de Trentemøller-sound. Of het nou de krautrock van Neu! of de horrorelectro van Suicide is. Opvallendste nummer op Lost is Trails, een slepende psychedelische instrumental die halverwege verandert in het soort uitgelaten, arpeggio-gedreven dancetrack waarom Trentemøller vroeger zo bekend stond. Na het enorme succes van The Last Resort (2006) en de teleurstelling rond diens bombastische opvolger trekt Trentemøller met zijn derde album de zaak weer aardig in balans. RENÉ PASSET