Anders dan zijn voormalige bandmaat Kurt Vile heeft The War On Drugs-voorman Granduciel altijd een zwak gehad voor strakke jaren tachtig-drums. Door er een nukkige stofwolk bij op te trekken, werd dat op Slave Ambient (2011) nog verpakt als shoegaze. Deze formule – met de toenmalige hit Baby Missiles in het bijzonder – is op dit derde studioalbum nog wat bijgevijld. Het aantal hoge ‘woehoe’-kreten, denk Mike Scott (The Waterboys), is stevig toegenomen. De refreinen zijn grootser. Keyboards winnen het van gitaargalm. Hoop wint het van verval – zoals in elk Bruce Springsteen-liedje. Hierbij schroomt Granduciel niet een paardenmiddel in te zetten om zijn punt te bekrachtigen: de saxofoonsolo. Zeiden we Dire Straits? De heldere gitaarsolo van An Ocean In Between The Waves had van onze boekhouder-met-zweetband kunnen zijn en In Reverse kan goed door als een hedendaags Tunnel Of Love. Zo heeft Granduciel alles aangescherpt: zijn muziek, zijn woorden, zijn schoenpunten. Progressie, noemen we dat. THOMAS SNOEIJS