Terug in de theaters, terug met een splinternieuw album. Love It is een in onvervalst Nederlands à la Flip Noorman gezongen, onversneden hommage aan het onvolmaakte. Met steeds virtuozer spelende Noormannen, maar met ditmaal ook een grote rol voor Vera van der Bie, een van het Metropole Orkest bekende violiste, die twee songs mee componeerde.
Op dit vierde soloalbum (als we zijn ode aan Leonard Cohen niet meerekenen) horen we opnieuw die meesterlijke tekstdichter/troubadour met dat rafelrandje die er achter dit theaterdier schuilgaat. Toch brengt het thema ‘liefde’ blijkbaar ook iets vertederends teweeg in de nu nét iets minder als geïnfecteerde schreeuwpoëet opererende Noorman. Tot een ex aan zijn voordeur vraagt: ‘Zeg Flip, denk je nog altijd zo vaak aan de dood?’ Een spuit brengt hem tot rust. Een neoklassiek intermezzo (gecomponeerd door Thierry Castel) de luisteraar ook. Love It gaat muzikaal breed, bestrijkt een palet van rock tot folk, van oosterse balkanklanken tot stille ballades. Love It klinkt dynamisch, vaak bijzonder poëtisch, niet zelden met een onderliggende sensuele bodem, bad trip of nachtelijk avontuur. Maar Love It bevat echter ook een op zich terechte, bijna hilarische waarschuwing in een bluestrack waarin de duivel voor het hoofdgerecht de tafel dekt: ‘Je moet niet schijten waar je eet.’
