Hoe klef wil je ‘t hebben? Je plaat Love Songs uitbrengen op Valentijnsdag en dan in het eerste liedje zingen: ‘Noémie, Noémie, will you please marry me?’ Die Noémie is trouwens Noémie Wolfs, de zangeres met wie Simon Casier (Zimmerman) ook al een paar albums maakte, en die trouwens ook verderop op deze liefdesplaat vocaal fraaie dingen laat horen.
Multi-instrumentalist Casier, bekend als bassist van Balthazar, heeft alle tijd voor eigen projecten als de andere heren zich op Warhaus of een volgend album van J. Bernardt storten. Dat leverde in 2016 met The Afterglow een eigenwijs rockend album op met songs ergens zwevend tussen die van The Strokes en Radiohead. De laatste jaren toont Casier zijn meer gevoelige kant. Noodzakelijk was dat op het vorig jaar verschenen Wish You Were Here, met één track van 46 minuten waarin hij de dood van zijn broer Wannes verwerkte, hier draait het vrijwillig om pure romantiek. De liefde. Onverbloemd tot over je oren verliefd zijn en dan tien songs lang balanceren op het smalle koord tussen oprechte schoonheid en een net niet te zoete hap die het glazuur van je tanden laat springen. Hij slaagt. Achter de piano doet hij me zowaar soms aan John Lennon denken, al zingt Noémie beter dan Yoko. Ik verwacht dat ze volmondig ‘Yes, I will’ gaat antwoorden.
