‘The Rifles? Bestaan die nog?’ krijg ik verbaasd teruggekaatst van de redactie als ik het vijfde studioalbum van de Britse indiepopveteranen ter recensie aanvraag. Na het consumeren ervan kan ik die vraag met een enthousiast hell yes beantwoorden. Sterker nog: wie niet vrolijk wordt van Love Your Neighbour is een zure azijnpisser die waarschijnlijk naar een ander album heeft geluisterd.

Hebben de tracks enige diepgang? Welnee. Is het vernieuwend? Absoluut niet. Een diepgravende analyse van de elf tracks is dan ook een volstrekt nodeloze exercitie. Ook vallen we niet in herhaling waar de drie Abrahammen hun mosterd halen, want dat weten we zo langzamerhand wel. Maar wat is ie lekker om huppelend de zomer mee in te gaan: zonnebril op, dak van je (imaginaire) cabrio omlaag, het volume vol open en vervolgens hard en vals meezingen.

Op meerdere tracks, waaronder de vooruitgeschoven single Mr. Sunflower, bespeuren we zelfs een steelpan. Maar net als het glazuur van je tanden dreigt te springen, volgt er steevast een louterende gitaareruptie of een fijne drumroffel. En zelfs ik, die mijn onderbuurman het liefst voorgoed naar Siberië zag vertrekken, zing vrolijk mee met Love Your Neighbour. Als de dagen straks korter worden, mag ie overigens gerust weer van je playlist af. Tegen die tijd ben je er vast ook wel weer klaar mee.