Maar dat deed ie dus niet. Eén blokfluit en ik was weer wakker. Toch is het gewraakte nummer (Tropical Disease) niet eens zo beroerd. Het echoot, met nog een handvol songs, nadrukkelijk de nostalgische beginperiode van Air, toen ogenschijnlijk een verdwaalde relikwie uit de jaren zeventig met een stadion vol analoge synths en een hang naar tienerromantiek en ontluikende seksualiteit. Daarna zochten Nicolas Godin en Jean-Benoît Dunckel het in allerhande experimenten en samenwerkingen en werd hun focus en dus impact allengs minder – met als dieptepunt Pocket Symphony (2007), waarop Air een karikatuur van zichzelf was geworden. Love 2 duidt op licht herstel. Op herbezinning. Waar waren we nu ook alweer goed in? In gotische en dromerige soundtracksferen en softfocus-seksmuziek. Do The Joy, Be A Bee, Night Hunter en Eat My Beat liggen in die oude lijn, African Velvet is Tortoise-lite en single Sing Sang Sung zowaar een aanstekelijke popdeun. Nu nog iemand die Dunckel vertelt dat fluisterzingen niet een van die dingen is waar hij bijzonder goed in is, en ik zet over twee jaar gewoon weer vol goede moed en een knagend voorvermoeden de zevende Air-cd op op de redactievloer.