De ondertitel A Quartet, A Ballet, Waiting To Be Danced verwijst naar het verzoek van een gerenommeerd Canadees dansgezelschap om uit haar repertoire een suite van vijf kwartier te kristalliseren rond het thema liefde. Mitchell kwam er niet uit en de voorstelling moest worden geannuleerd, maar het selecteren en rangschikken ging door met als resultaat een verzameling van ruim vijftig liedjes, die onderverdeeld in vier actes de verscheidene gezichten van de liefde laten horen. Aangezien de verhaallijnen de volgorde bepalen, springt de muziek voortdurend door de tijd, waardoor er tussen twee nummers soms wel een gat van een kwart eeuw gaapt. Haar erkende klassiekers Blue, Court And Spark en The Hissing Of Summer Lawns dateren van de jaren zeventig, terwijl vooral de elektronisch geöriënteerde platen uit de jaren tachtig op het moment van verschijnen al tijdgebonden aandeden. Zo kleefde er ook een zekere oubolligheid aan de beoogde zwanenzang Travelogue, het begin jaren nul verschenen dubbelalbum waarop de tot op het laatst subliem zingende kettingrookster onder begeleiding van een zeventigkoppig filharmonisch orkest plus een keur aan jazzmuzikanten een dwarsdoorsnede van haar repertoire vertolkt. Met Love Has Many Faces zorgt ze nu zelf voor een onverwachte rehabilatie van haar latere werk, want dit vierluik laat zich beluisteren als één grootse symfonie vol onnavolgbaar gegoochel met harmonieën, ritmepatronen, structuren en instrumentatie. De alternatieve gitaarstemmingen geven een basale openheid aan haar meanderende melodieën, net zoals de veelal in de tweede persoon geschreven of anders wel direct tot een ander gerichte liedteksten met poëtische kracht de luisteraar haar bespiegelende wereld binnentrekken. In een uitgebreid voorwoord vol smakelijke anekdotes doet de gepensioneerde singer-songwriter een boekje open over haar onorthodoxe werkwijze, waarbij ze overigens geen greintje valse bescheidenheid aan de dag legt. En waarom ook eigenlijk: Joni Mitchell is een ware kunstenares zonder weerga.