Het zijn namen die je wel eens tegenkomt als je googlet op witch house, chillwave of een ander buzz word. Laat je niet afschrikken: dit debuut prijkt over tien maanden bovenaan menig lijstje. De intimiteit, uitgedrukt in een extreem lo-fi geluid vol vervorming op zang en synths, is hartverwarmend. Met een breekbare falset vergelijkbaar met die van Bon Ivers Justin Vernon en, godbetert, Justin Timberlake zingt Krell zijn r&b-helden uit de late jaren tachtig en negentig na. Zijn liedjes zijn er een ‘ghosted version’ van, zegt hij zelf, een wegstervende echo, aangetast door de tijd. Het kan allemaal in de Wereldwijde Underground 2.0: gelikte r&b-melodieën over overstuurde drones en beats. Een soulprins gehuld in duisternis. Het is dat een tweede vrouwenstem ontbreekt, anders was de vergelijking met The xx onvermijdelijk geweest. De Amerikaanse Burial dan maar?