Twee albums tegelijk van Brian Eno, allebei met conceptueel kunstenares en activiste Beatie Wolfe. Lateral bestaat uit één lang ambientstuk en is dus vertrouwd terrein, Luminal is opgetrokken uit liedjes.

Niet een heel voor de hand liggende vorm voor ambientpionier Eno, maar hij kan het wel, zingen. Zijn concertreeks van anderhalf jaar geleden was daarop gebaseerd tenslotte. Hier laat hij de meeste zangpartijen over aan Beatie Wolfe, veel jonger, maar zijn discrete stem ligt her en der wel heel welluidend onder de hare. In de persbio geeft hij weer zijn bekende riedel ten beste over gevoelens, en muziek als drager daarvan – gevoelens ook die ons weer wat rijper kunnen maken voor verandering ten goede. Een zachte vorm van activisme dus.

Zachtmoedig, traag en statisch zijn de sleutelwoorden die zich opdringen bij de liedjes op Luminal, al horen we soms een donkere ondertoon die doet denken aan de as Julee Cruise/Angelo Badalamenti/David Lynch en soms zelfs een knikje naar country (niet voor het eerst bij Eno). Als je heel goed luistert, per koptelefoon bijvoorbeeld, vallen je allerlei details en nuances op, die elk nummer net even een ander, eh, gevoel meegeven, meer nog dan de enigszins eenvormige zang van Wolfe. Daarin schuilt de kracht van deze plaat.

Wat de rol van Wolfe is op Lateral is op het eerste gehoor niet helemaal duidelijk, wat het verschil is met Eno’s forse stapel ambientalbums al evenmin. Zo’n plaat opzetten is als een omgeving binnenstappen, een plek om rond te hangen, jezelf in onder te dompelen, in en uit te lopen. Ook hier zijn het de details, subtiel verschuivend ditmaal, die toch voor een onderhuidse spanning zorgen – en daarmee je gevoel weten te sturen. Ik zal niet beweren dat dit onmisbare bouwstenen zijn in Eno’s discografie, maar sierlijk zijn ze wel.

Word nu lid van OOR en ontvang Luminal / Lateral op lp als welkomstgeschenk! Kijk hier voor het aanbod.