Hola, dat is nog eens een begin. Projections en Garden, het intro niet meegerekend de eerste twee liedjes van dit album, zijn een masterclass in dromerige pop. De stem, de mix, de galm op de snare (maar niet té veel) en de klank van de gitaar in het tweede liedje – het schiet naar de oerconstellatie van Cocteau Twins en komt verdomd dicht in de buurt.

De terugkeer naar Connemara, de geboortestreek van de Ierse Maria Somerville, leidde tot een album dat in ieder geval op het gebied van geluidskunstenarij op grote hoogte staat én een enorme groei laat zien ten opzichte van haar verdienstelijke maar ook wat weifelende debuut. Iedere ijle achtergrondstem, iedere galm, het is met een enorme zorgvuldigheid aan de recorder toevertrouwd, gewist, opnieuw gedaan. Dat levert prachtige popkunstwerkjes op, zoals eerder vernoemd, maar ook meer abstracte stukken. Zoals Halo, waar alleen haar zang en een cleane gitaar vol galm ons toe lijken te spreken als een stem aan het eind van een tunnel.

Flutter is ook een kort experiment met stem en orgel, ze fladdert van oor tot oor. Dan voelt de slowcoreballad Up iets later haast wat gewoontjes, maar zwaait ze ons in October Moon weer uit, tussen de bomen en onder het water van de streek die voor haar zou vertrouwd is. Je weet binnen een kwartier of het wat gaat worden tussen Maria en jou, en veel verrassingen kent de plaat niet, maar slaat die vonk inderdaad over, dan kun je nog het hele jaar verder dromen.