Lux (subtitel: The Play Of Light) is geboren uit de sonic textures die Eno componeerde voor een installatie in de Great Gallery Of The Palace Of Venaria in het Italiaanse Turijn. Het stuk werd opgerekt tot 75 minuten en verdeeld in vier evenlange tracks (Lux 1-4), die op hun beurt ook weer in ‘secties’ uiteen zouden moeten vallen, maar dat laatste is amper traceerbaar. De vier minimale stukken vloeien min of meer in elkaar over, verschillen qua sfeer en textuur nauwelijks van elkaar en kennen verder ook geen duidelijke op- en afbouw, al valt er zeker via de koptelefoon een schat aan nuances en accenten te ontwaren. Neemt niet weg dat Lux in de eerste plaats muziek bevat waar je rustig van wordt en die de geest leegt. Dat zal bij menigeen visioenen van wierook, esoterische klankschalen en ander zweverigs oproepen, maar weest gerust: Brian Eno is een klasse apart. Handle with care. ERIK VAN DEN BERG