Als een Lucky Luke onder invloed komt Mac DeMarco zijn vierde plaat binnengehobbeld. ‘Here comes the cowboy’ is de enige regel tekst in het titelnummer en ook muzikaal valt er weinig te beleven. Het daaropvolgende, trieste Nobody is vintage DeMarco en ook Finally Alone en Little Dogs March klinken rammelig en maar al te bekend in de oren.

Na het Jack Johnson-achtige Preoccupied bereikt de teleurstellende eerste helft een dieptepunt met Choo Choo. Als er even stoom afgeblazen moet worden na weer zo’n lange studiodag is het prima om op ‘record’ te drukken, maar hoe het nummer in hemelsnaam de plaat heeft gehaald is een raadsel. Vanaf hier kan het alleen maar beter worden en dat doet het zowaar. K is in al zijn eenvoud een ontroerend liefdesliedje. On The Square, All Of Our Yesterdays en Skyless Moon zijn mooie, verstilde nummers met even simpele als doeltreffende arrangementen, waarin hij ook tekstueel de diepte zoekt. Dat DeMarco zijn liedjes relatief kaal placht te houden is een gegeven waaraan ook op Here Comes The Cowboy nauwelijks wordt getornd. Toch hapert de muzikale ontwikkeling van de slackerrocker. DeMarco staat bekend om zijn flegmatieke, wat gemakzuchtige inslag. Lang was dat charmant, omdat dat elke plaat wel een aantal pareltjes opleverde. Nu begint het tegen te staan, vooral vanuit de gedachte dat het beter kan. De tegenwoordig in Los Angeles wonende Canadees heeft een feilloos gevoel voor melodie en geeft soms ook blijk van enige introspectie. Op Here Comes The Cowboy maakt hij zich er te vaak makkelijk vanaf. De flauwe afsluiter Baby Bye Bye is wat dat betreft exemplarisch. Het wordt tijd dat DeMarco zijn talent eens ten volle gaat benutten.