Het Twentse PAUW onderscheidt zich van andere bands die de inspiratie ook graag in de psychedelica van de jaren zestig en zeventig zoeken in de weergaloze melodieën die ze aan hun liedjes meegeven. Het oorspronkelijke trio nam net als landgenoot en geestverwant Jacco Gardner ooit de muziek van de vroege Pink Floyd als uitgangspunt, maar had van meet af aan wat meer ballen. Om de muziek nog spannender te maken, was de toetreding van een toetsenist onontkoombaar. Nu dartelen er sierlijke fluittonen uit een digitale mellotron rond de gitaarriffs en zingt Brian Pots nog een toontje hoger in de bezwerende liedjes. Hij laat zijn zweverige gedachten en bontgekleurde herinneringen de vrije loop en mag blijven dromen, want PAUW weet op dit albumdebuut continu de juiste toon te pakken. Popliedjes zijn het stiekem, bijna allemaal. Twee prijstracks van de EP mogen terugkeren, maar ook Memories, Visions, Glare en Intents bezitten hitpotentie. Soms is het een beetje spacey, soms wat meer exotisch, maar meestal is het stiekem gewoon een oorwurm waar geen ontkomen aan is. Soort Tame Impala vóór de dansbeats, of zelfs Earth & Fire (met Jerney Kaagman) uit het begin van de jaren zeventig. Het kan niet anders dan dat PAUW met dit albumdebuut op zak de overwinningstocht voortzet en het buitenland gaat lonken.