De albums van Ron en Russell Mael alias Sparks zijn een universum op zichzelf. Poppy, catchy, grillig, tegendraads en geestig – het is er allemaal op van toepassing. Ze bevatten hits als This Town Ain’t Big Enough For Both Of Us, Amateur Hour, When Do I Get To Sing ‘My Way’, Angst In My Pants en recent nog The Girl Is Crying In Her Latte. Want telkens ontdekt een nieuwe generatie deze merkwaardige muzikale toverbal.

Björk, XTC, The Smiths, Franz Ferdinand, Sufjan Stevens en Justice zijn allemaal zelfverklaarde fans. De documentaire The Sparks Brothers was in 2021 onverwacht succesvol. Binnen het oeuvre van Sparks is Mad! album nummer 28. Na de recente golf van erkenning zal het niet verbazen dat het een typische Sparks-plaat is, vol curieuze teksten die gaan over tattoos, massale adoratie, influencers, rugzakken en andere onderwerpen die je anders nooit in popliedjes bezongen hoort.

De muziek is hoekig en barok georkestreerd, maar door de sterke hooklines en melodielijnen altijd toegankelijk en vaak aantrekkelijk. Meest opvallend zijn JanSport Backpack, My Devotion, In Daylight en de dansbare opener Do Things My Own Way. Een geheide hit – misschien niet in de gewone wereld, maar wel in de wereld die Sparks heet.