Made In Japan van Deep Purple staat steevast hoog in de lijstjes met beste livealbums ooit. Met het dubbelalbum schaarde de Britse band zich definitief in de eredivisie van de rockmuziek. En terugkijkend kun je vaststellen dat dit het album was waarmee hardrock definitief een groot genre werd. Kortom, een klassieker.
Daar zag het niet naar uit toen de band in 1972 afreisde naar het land van de rijzende zon, voor optredens op 15 en 16 augustus in de Festival Hall in Osaka en op 17 augustus in de Budokan Hall in Tokyo. De band, in de succesbezetting met Ian Gillan (zang), Ritchie Blackmore (gitaar), Jon Lord (toetsen), Roger Glover (bas) en Ian Paice (drums), had al naam gemaakt met de hits Black Night en Child In Time, en de albums In Rock, Fireball en Machine Head. Genoeg om internationaal te kunnen toeren, maar nog geen grote band. In Japan deed Deep Purple het relatief goed. Reden waarom hun lokale platenmaatschappij voorstelde om een optreden op te nemen voor een speciale release voor de Japanse markt.
Om het allemaal in goede banen te leiden, werd Martin Birch ingevlogen, de technicus die hun vorige albums had opgenomen. Bij aankomst betwijfelden de muzikanten of de geleverde achtsporenrecorder geschikt was. Ervan uitgaand dat de opname toch niet goed genoeg zou zijn, besteedde de band weinig aandacht aan het project. Naderhand verklaarde Lord dat er daarom zo goed gespeeld werd: niemand was zich ervan bewust dat het werd opgenomen. Hoe los er gespeeld werd, blijkt uit de verschillende opnames van Smoke On The Water. Alleen op 15 augustus speelde Blackmore de riff zoals die op de plaat stond en herkenbaar was voor de fans. Die versie belandde op Made In Japan. Voor de rest dateren de opnames vooral van 16 augustus. Bij de afwerking toonden de bandleden al even weinig interesse.
Dat veranderde toen de banden in handen kwamen van de platenmaatschappij. Die besloot ze wereldwijd uit te brengen onder de titel Made In Japan. De op single uitgebrachte, ingekorte versie van Smoke On The Water werd een enorme hit en het album een klassieker. De 2025-heruitgave is er in twee formaten. Allereerst als enkele cd, met een nieuwe mix door Steven Wilson. Hij heeft het klankbeeld van de originele mix in stand gelaten, maar het frequentiebereik enorm vergroot. Daardoor klinkt het album frisser en transparanter, maar blijft de power overeind. De boxset bevat naast de mix van Wilson complete registraties van alle drie de concerten. Voor de fan leuk om te horen, maar ze illustreren vooral dat Martin Birch destijds de juiste keuzes heeft gemaakt.
Interessant zijn de songs die destijds niet op Made In Japan terechtkwamen: Black Night en Little Richards Lucille. Maar wat vooral opvalt is hoe ongedwongen de muzikanten de songs speelden. Regelmatig ging het mis, maar soms stegen ze tot grote hoogten. Made In Japan bevatte precies dÃe pieken.
