Bekentenis: uw recensent van dienst is Francofiel. Hij rijdt een 2CV, gaat op vakantie in de Cevennes, vindt Françoise Hardy en Anna Karina de mooiste vrouwen ter wereld en zou, als hij zou roken, Gauloises wegpaffen (ook wanneer die verschrikkelijk goor zouden zijn). En nu heeft hij ook een . . .

Nou, die is er nu. En Magma is een rotschop geworden. De band leek altijd het verlegen kind van een liefdesrelatie tussen Meshuggah, Neurosis en Mastodon, maar is nu definitief het huis uit. Sterker nog, Gojira heeft eigenhandig z’n eigen huis in elkaar getimmerd. De band is op zijn zesde plaat niet alleen grensoverschrijdend met zijn mengeling van math-, death- en progmetal, maar zelfs genrebepalend. Stranded, Silvera en The Cell zijn stuk voor stuk ambassadeurs die het niet alleen binnen de metalgrenzen goed zullen doen, ze kunnen ook gemakkelijk de oversteek maken naar een avontuurlijker, groter publiek. Magma is jaarlijstmateriaal. Daar hoef je geen Francofiel voor te zijn.