De .Paak van Compton is ook de .Paak die je op Malibu krijgt, alleen dan zonder Dr. Dre en zonder de hiphopboventoon. Anderson .Paak klinkt als een soort combinatie van Prince, p-funk, r&b en Kendrick Lamar. Malibu is perfect geproduceerd, .Paaks stem ligt prachtig op de gepolijste funk en hiphop. Maar de stap van zanger-bij-anderen naar overtuigende solist, die Frank Ocean op grootse wijze maakte, komt bij Anderson .Paak niet volledig uit de verf. Veel van zijn nummers blijven hangen in een zelfde groove. Als ze dan langer dan vijf minuten duren, weet je na de eerste minuut al hoe het in de vijfde minuut gaat klinken. De afwisseling van een gastzanger maakt zijn muziek gelijk beter, merk je in de nummers met Schoolboy Q, Rapsody en The Game. En ook bepaalde producers, Madlib en Hi-Tek met name, kunnen het niveau plots omhoog trekken. Feit blijft dat de composities vaak het zwakke punt zijn bij Anderson .Paak. Of hadden we te veel verwacht na Compton? Malibu is een lekker album van een getalenteerd zanger, maar of dit nu de gedroomde doorbraak is?