Momenteel werkt de band een waarschijnlijk laatste tournee af en Man Machine Poem zou zomaar een onbedoelde zwanenzang kunnen zijn. Het album was al afgerond toen Downie zijn diagnose kreeg, dus verwacht geen dramatisch slotakkoord à la Bowie’s Blackstar. Wat heet, Man Machine Poem is voor The Hip – dat niet bepaald bekend staat om zijn vernieuwingsdrang – vrij experimenteel. ‘I’m a man, I do what I hate and don’t understand’ is de prikkelende, vervormde openingszin van de plaat. Downie is vocaal in vorm en kronkelt tekstueel sierlijk rond de thema’s mens, machine en poëzie. Soms heel direct (Tired As Fuck), vaker raadselachtig. Muzikaal verliest ronkende rock terrein aan stemmige stukken, meestal gedragen door een onderkoelde groove. Een aantal nummers doet wat schetsmatig aan, maar in Man, What Blue, Great Soul en Machine klinkt de band geïnspireerd zonder in herhaling te vallen. Een plaat die schreeuwt om een vervolg. Maar ja...