De songs zijn stuk voor stuk goed uitgewerkt en geproduceerd, en Mikal Cronin arrangeerde zelfs enkele strijkpartijen. Op Twins (2012) en Sleeper (2013) was Segall zich muzikaal al aan het verbreden, maar Manipulator trekt hem definitief weg uit de garagerockhoek. Hij heeft zijn (voorlopige?) stijl gevonden en etaleert die hier daadkrachtig. Segall is een echte popsmid geworden in wiens songs psychedelica, folk, glam, garagerock, r&b en zelfs vleugjes soul de voornaamste kenmerken zijn. Tall Man Skinny Lady, Feel en Mister Main vallen op door de groovy ritmes, de titelsong en The Singer zijn fraaie well crafted popsongs en in het puntige Susie Thumb rockt hij nog eens als vanouds. Maar nu met beleid. Het is verleidelijk om Manipulator tot Segalls magnum opus uit te roepen, maar daarvoor staan er te weinig uitgesproken hoogtepunten op en duurt de plaat te lang. Desondanks: ambitieus werkstuk, waarop Ty Segall een uur lang zijn niveau haalt. JOHN DENEKAMP

Ty Segall staat 3 november op de planken van Paradiso, Amsterdam.