Mijn voorlopige recensiehoogtepunt van 2016 kwam op een druilerige zaterdagochtend. Ik had een oude discman op de kop getikt. Topmodel, nooit gebruikt, nergens meer te krijgen, spotgoedkoop. Puur om het apparaat te testen, stopte ik er een cd in die ik twee dagen eerder uit een verregende envelop trok. Marlon . . .

Williams is een zanger waarvan je vermoedt dat de Goden hem hoogstpersoonlijk hebben geboetseerd. Luister maar eens naar I’m Lost Without You, een bloedmooie countrysoulsong waarin deze voormalige koorknaap herinneringen aan Elvis, Nina Simone en Jeff Buckley oproept. Met een verrassende synthesizersolo aan het einde van het nummer laat Williams vervolgens op z’n John Grants blijken niet zomaar een Americana-Leon Bridges te zijn. Sowieso is deze zanger niet voor één gat te vangen. Country en rockabilly voeren de boventoon in geweldige nummers als Strange Things en Hello Miss Lonesome (dat de introtune van een klassieke western zou kunnen zijn, compleet met Morricone-koortjes), maar we horen tevens een Beatlesque rocksong, orkestrale passages, ongepolijste gitaarnoise, Grizzly Bear-achtige samenzang en, bovenal, heel veel soul. En dat alles op een plaat die nog geen veertig minuten duurt. Als de wereld Williams nu niet ontdekt, wordt dit wel zo’n parel die labels als Light In The Attic na tientallen jaren opgraven. Magistraal debuut.