Het optreden van Gaz Coombes op Crossing Border in 2012 was niet bepaald een onverdeeld succes te noemen. Ja, die paar hitjes van zijn oude band Supergrass gingen erin als koek, maar wat moesten we met het schizofrene gefreak met elektronische beats en bijbehorende sampletjes? Niet veel, dachten we na . . .

Het experimentele karakter van Matador valt te prijzen, maar het gebrek aan kwaliteit van de liedjes wordt er niet door verdoezeld. Ook niet door nog eens dertig lagen met achterstevoren afgespeelde geluidseffecten, ontregelende sequencers, aanzwellende koortjes, hippe elektronica en kekke computerbeats toe te voegen. ‘Liedjes’ als Buffalo of 20.20 zijn meer gedurfd dan geslaagd en klinken eerder als een geforceerde poging van het verleden los te komen dan een superieure sprong in de toekomst. Coombes is op z’n best in de gedaante van een soort moderne Syd Barrett die in Radiohead of Muse speelt (Oscillate). Of als hij het gewoon simpel houdt (het semi-akoestische The Girl Who Fell To Earth, het afsluitende, korte titelnummer) en vertrouwt op zijn songschrijverskwaliteiten. Maar ja, die komen op Matador nu juist veel te weinig boven drijven.