De definitie van een nachtplaat – het is alsof de wereld van Adrian Crowley in zwart en wit aan je voorbijtrekt, in koplampen door het raam, in geroep op straat. Crowley zingt zachtjes, tegen het mompelen aan, en aait zijn snaren alsof hij een groot geheim vertelt aan jou, de luisteraar, die met hem mee naar huis ging en nu tegenover hem zit, op een stoel bekleed met stof en van die ronde knoppen.

Het tiende reguliere album van de Ierse brombeer werd door John Parish aan de tape toevertrouwd en die zorgde dat de soms best aardige bezetting altijd klein en nabij klinkt. Zoals de beste muziek in deze stijl lijken alle verhalen aan iets vast te zitten wat ze stuurt en richting geeft. Zoals de mysterieuze, aan de dood ontsnappende Genevieve in Genevieve Of The Mountain, of het gevaarlijke Swimming In The Quarry, dat verhaalt over een kleine reis onder een grote hemel, vooruitgestuwd door een hartslag. En niemand maakt mij wijs dat de lippen die op Transmission Lost troost over de telefoon moeten bieden, dat via een iPhone doen. Dat is een zwarte telefoon met zo’n kruldraad, dat kan niet anders. Een diep-romantisch album van een diep-romantische verteller die je óf binnen enkele minuten in je hart sluit óf naar de achtergrond laat verdwijnen terwijl je op die stoel in slaap sukkelt.