Met Rossz Csillag Alatt Született bereikte dat dit voorjaar een voorlopig hoogtepunt. Razendknap hoe de Canadees zijn manische breakcore (opgevoerde jungle, gabber zonder vierkwartsmaat, vaak met zware reggaebassen) versmolt met hele stukken klassieke muziek en het orkest verzoende met de computer. Ook Meathole draagt sporen van die ontmoeting, in Boedapest, want een bezoek aan die stad inspireerde Funk tot het maken van het melancholische Rossz. Contain en Aamelotasis beginnen stemmig en semi-klassiek, Aapertune past qua geluid én thema naadloos in het concept. ‘Why you take these pictures?’ vraagt een man met een Oost-Europees accent, waarmee we onmiddellijk terug zijn in Boedapest. Het is verreweg het beste nummer hier, met gesofistikeerde breakcorebeats, als zoiets bestaat. Elders is het business as usual. Breakbeatmanie ver over de grens van goede smaak en geestelijk gezond. Zie ook het artwork. De shocktactieken van Funk bereiken ondertussen wel een vorm van technische perfectie die niemand hem nadoet. Zijn donderende breakbeats zijn minutieus geprogrammeerd, iedere bar een nieuwe variatie, nóg sneller, nóg harder, op het obsessieve af. Je moet een beetje gek zijn om hier de aardigheid van in te zien. Tijd dat Brutus weer eens op reis gaat. KOEN POOLMAN