Nina June speelt haar oude liedjes liever niet meer live. Te poppy. Te meisjesachtig. Mooi vind ik dat, wanneer een artiest dergelijke zelfreflectie toont, maar ook wanneer een artiest beseft dat eerder gemaakte kunst op een gegeven moment gewoon achtergelaten mag worden, en vervangen voor iets nieuws. Dertig jaar lang tegen dezelfde Picasso in de vestibule aankijken, dat is iets voor mensen die geen reet om kunst geven.

Maar Nina June, zangeres uit Amsterdam, zit dus niet zo in elkaar. Haar muziek blijft in beweging. Meet Me On The Edge Of Our Ruin klinkt bijvoorbeeld een stuk ‘organischer’ dan voorganger Bon Voyage. Weg is de sfeervolle ambient, nieuw zijn folky gitaarpartijen, sombere violen en grootse percussie. Deze meer natuurlijke vorm van instrumentatie past goed bij de aardse thema’s achter deze songs: ruïnes, en dan zowel de emotionele brokstukken waar je als mens mee hebt te dealen als de daadwerkelijke brokstukken die ontstaan door klimaatverandering. June’s meest directe song over dat laatste onderwerp heet World On Fire en bevat een heerlijk confronterend refrein. ‘World on fire, world on fire / Everybody knows.’ Gezongen met een magistrale stem waar zelfs de klimaatontkenners het warm van zullen krijgen.