Binnen twee jaar heeft de ex-zanger van Epsilons zijn derde langspeler uitgepoept. Waar zijn vorige band het moest hebben van Black Lips-achtige gekte met een Cramps-huil, haalt Ty Segall nu de complete muziekgeschiedenis erbij, omwikkelt dit met aluminiumfolie en zet er 220 op. Dit resulteert in een prettig allegaartje van grofkorrelige popliedjes waar de aftandse elektronica vanaf knettert. In Sad Fuzz en My Sunshine blijft hij bij de basis met Beatlesque liedjes. De echte gekte komt bij Gin Coca Cola, waar de cola gespiked is met LSD, en Imaginary Person, waarin hij als een nieuwerwetse Jay Reatard niet-bestaande personen ziet. In Mrs. bezingt hij de Mississippi alsof hij zich erin wil verdrinken en Alone klinkt alsof John Lennon is opgesloten in een kartonnen doos. Melted is een melting pot vol heerlijke waanzin. Dat Lemmy nog maar veel drugs mag aanreiken. Maar dan net niet teveel. TIJS HEESTERBEEK