De carrière van Suki Waterhouse laat zich vooralsnog definiëren als ‘net niet’. De Britse begon als model en maakte toen de overstap naar Hollywood, waar ze speelde in weinig verheffende films als The Bad Batch en Assassination Nation. In 2022 verschoof haar focus grotendeels naar de muziek en begon ze aan een carriere als popster.
Voorlopig nog niet met bijster veel succes, iets waar de wisselvallige tweede plaat Memoir Of A Sparklemuffin waarschijnlijk geen verandering in brengt. Waterhouse heeft een mooie stem en aan goede liedjes is op zich geen gebrek, maar met achttien nummers kent de tracklist veel te veel niemendalletjes. Haal er een stuk of zes af en er blijft een sterk popalbum van een ruim half uur over. Al is dat geen oplossing voor het probleem dat Waterhouse niet bepaald een eigen muzikale identiteit heeft.
Soms klinkt ze als veel van haar collega-popsterren, maar soms ook – voor wat extra indie cred (het album komt niet voor niets uit op Sub Pop) – als Yeah Yeah Yeahs of Boygenius. Wat wel onderscheidend is, zijn de soms behoorlijk zelfreflectieve teksten. In nummers als Model, Actress, Whatever en Could’ve Been A Star worstelt Waterhouse met haar vele publieke gezichten. Dat zou een interessante rode draad voor deze plaat kunnen zijn, maar in deze volgepropte vorm raakt die te vaak verstopt