Voor zijn vorige album Obverse (2019) schreef de Deense producer Anders Trentemøller liedjes die uiteindelijk maar weinig podia zouden bereiken. Toch probeert hij het met opvolger Memoria opnieuw. Wat kun je anders? Ooit begonnen als pure danceproducer en dj is Trentemøller sinds ‘de lastige tweede’ Into The Great Wide Yonder (2010) op een muzikale bedevaart naar de vorige eeuw.
Toen muzikanten vooral zwarte kleding en puntschoenen droegen en hun basgitaar op hun knieën lieten hangen. De tijd van Joy Division, The Cure en Siouxsie & The Banshees. Het resultaat pakte soms wat onevenwichtig uit en was vaak wel erg schatplichtig aan de donkere jaren tachtig. Maar op Memoria lijkt de Deen de ideale balans gevonden te hebben tussen de melancholie van destijds en de technische mogelijkheden van nu. Niet alleen is de productie werkelijk fenomenaal, de songs steken ook beter in elkaar dan op de voorgangers. Zo bevat single All Too Soon een mooi contrast tussen een venijnig Joy Division-achtig drumloopje en de dromerige vocalen van Lisbet Fritze, wier stem wel wat weg heeft van Julee Cruise (Twin Peaks). Zo’n liedje smeekt erom om vanaf een podiumrand jouw kant op te rollen. Niemand kan zo goed met grijstinten je leven kleur geven als Trentemøller.
