Ze hebben niet naar collega Wouter Dielesen geluisterd, de emorockers van Funeral For A Friend. Hij adviseerde de band ten tijde van vorige plaat Tales Don’t Tell Themselves om hun stadionbenadering aan de kant te zetten en terug naar af te gaan. De eigenwijze Welshmen besloten anders. Nou ja . . .

Opener Rules And Games is episch en gelikt, net als single Waterfront Dance Club, terwijl Constant Illuminations herinnert aan de posthardcoreroots van de band. Op andere momenten is de scheidslijn tussen de twee stijlen minder duidelijk. Juist op zulke momenten stijgt Funeral For A Friend boven het niveau van gemiddelde emoband uit. In melodisch rockmonster Beneath The Burning Tree bijvoorbeeld en in de aan Thrice denkende akoestische parel Building. Bovendien bewijst de band met dit nummer dat ballads van emobands niet hoeven te verzanden in jammerende klaagzangen tegen de wereld. Tegen het einde kakt Memory And Humanity wat in, maar Funeral For A Friend revancheert zich wel degelijk voor het mindere vorige album. Wembley is gelukkig ver weg, maar een klein stadionnetje kan de band met deze plaat wel aan.