Nee, deze Amerikanen – uit de regio Seattle, misschien stelt dat gerust – zijn net iets te apart, eigenzinnig of simpelweg ontoegankelijk om de knietjes nerveus mee te laten knikken op de puntige postpunk- en wavepopsuccessen van nu. Van die types die aan de chocoladevla beginnen als de hele tafel tomatensoep denkt. Die gevraagd naar referenties de lippen het liefst stijf op elkaar houden, maar onder druk van een drammende biograaf nukkig het oude Police of Prefuse 73 als invloeden opgeven, terwijl ze natuurlijk Golden en Q And Not U bedoelen. Indierockers kortom uit een creatief nest (Botch, Kill Sadie, Sharks Keep Moving) die met een gevierd producer in de gelederen (Matt Bayles, bekend van Blood Brothers, Mastodon, Isis) en druk doende met moderne opnametechnieken in krappe huiskamers iets steekhoudends willen uitrichten met hedendaagse pop. Dat resulteert al vier releases lang in kwieke, prikkelige gitaarliedjes. Ook nu weer, zij het opnieuw aangescherpt. Liedjes die worden aangedreven door (elektronisch bewerkte) drums en bijzonder attractief gitaarspel – kwispelend, tintelend, priemend, wiebelend, wuivend, een enkele keer grommend. Het is dat de zangmelodieën het aangename nog te vaak verenigen met het eentonige, anders trokken we Menos El Oso (Spaans voor Minus The Bear) van een goede op naar een monsterscore. RIENK WOPEREIS