Als Les Sins verkent Bundick dan misschien veel dancestijlen, hij duikt niet kopje onder. En zo wordt Michael een vergaarbak van de elektronische muziek die Bundick kan waarderen, zonder daar veel aan toe te voegen. Hij heeft de techniek om het te reproduceren en het in te passen in zijn eigen muziektaal, maar daarmee behouden die stijlen nog niet hun kracht. Als Les Sins zich aan French house waagt, is het een slappere variant van French house en datzelfde geldt voor electro of techno. Je moet zelfs nog aandachtig luisteren om de stijlen te herkennen, want het zit vaak verscholen onder de zichtbare hand van Bundick. Het is niet typisch Toro Y Moi wat er op Michael te horen is, maar een pseudoniem was niet eens strikt noodzakelijk geweest. Waarom zou hij onder zijn oude naam deze muziek niet kunnen maken? Of was hij zelf ook niet helemaal zeker van de kwaliteit van dit materiaal? Een matig geslaagd uitstapje.