Ze zou nooit een heel album over de liefde maken, tot het op de klippen liep. De relatie die er niet meer was liet diepe sporen na, een open wond en een ander mens die wanhopig probeert op te staan en te kijken wat er om haar heen nog is. Gelukkig kan het landschap dat Cate Le Bon creëerde tegen een stootje, want ze werd wakker in hetzelfde kleurrijke landschap dat ze achterliet, vol puntige rotsen, paarse watervallen en witte bloemen. Haar idiosyncratische pop is intact.

Michelangelo Dying lijkt in eerste instantie meer op textuur te leunen dan op coole baslijntjes of indrukwekkende melodieën, maar dat is schijn. Luister maar eens naar het schitterende Love Unrehearsed. Of het ontwapenende Heaven Is No Feeling, waarin ze vertwijfeld haar handen lijkt uit te strekken naar een geliefde achter de blauwe mist, maar ook naar hem wil slaan als naar een vlieg. ‘You smoke our love / And you smoke in silence.’

In het nerveuze Body As A River lijkt ze even gebroken. ‘I’m sick all the time!’, roept ze tegen een drumcomputer die niet stoppen wil en een saxofoon die maar blijft toeteren. In het al net zo schitterende Ride komt zelfs John Cale voorbij, die Le Bon lijkt toe te fluisteren als de stem van de heuvels waar ze tussen staat. Het is een cliché om de plaat over liefdesverdriet als oeuvrehoogtepunt te bestempelen, maar het hartezeer gaf Le Bon de kans om niet vooruit te hoeven jagen, maar stil te blijven staan in een wereld die alleen van haar is.