Goedbeschouwd zijn beide cd’s redelijk complete verzamelalbums, met de kanttekening dat vooral op Midlife een paar belangrijke songs ontbreken. Niet om er te veel historische waarde aan te willen hechten, maar waarom staan doorbraakhitjes There’s No Other Way en Bang er niet op en moet de beginnende fan ook een klasbak als Sunday Sunday missen? Tegelijkertijd laat Midlife wel de rijke diversiteit van Blur goed horen. Van het Beatlesque Beetlebum tot Britpoptopper Parklife en van het intieme Out Of Time tot het springerige Popscene, alles komt hier in al z’n glorie voorbij. Ook op All The People komen alle kanten van Blur ruimschoots aan bod. Het optreden waarbij de band voor het eerst sinds 2002 weer in originele bezetting (dus met gitarist Graham Coxon) aantreedt, wordt met allereerste single She’s So High aanvankelijk nog moeizaam op gang getrokken, maar ontaardt al meteen bij tweede nummer Girls & Boys in het gewenste volksfeest. Het geluid is misschien niet echt geweldig te noemen en Damon Albarns stemgeluid mag tegenwoordig dan stukken lager (maar ook voller) zijn dan in de hoogtijdagen, het doet niks af aan de algehele euforie en het triomfgevoel dat er vanaf spat. Wie niet alleen wil horen maar ook wil zien wat een geweldige band Blur was en is, kan binnenkort genieten van de documentaire No Distance Left To Run, waarin de tijdelijke comeback van een van de grootste Britse bands van de jaren negentig centraal staat. In Engeland zelfs te zien in de bios, hier zullen we waarschijnlijk op de dvd moeten wachten. RAYMOND ROTTEVEEL