Ik kan me nog herinneren dat ik als tiener werd blootgesteld aan de vrouwelijke popsterren van mijn tijd: Spice Girls, Christina en Britney. Ik stond daar toen natuurlijk niet bij stil, maar achter de promotie van deze sterren zat een hele enge strategie waar ik als puber weerloos tegen was. Onschuldige meisjes, zogenaamd feministisch, die in roodrubberen bodysuits en korte rokjes zongen hoe ze stoute dingen met me wilde doen. Ik vraag me soms weleens af hoe mijn persoonlijke ontwikkeling zou zijn gelopen als TMF, MTV en The Box mij popsterren hadden getoond die meer lijken op de popsterren van nu. Ik ben blij dat mijn zoontje opgroeit met Billie, Charli, Froukje en S10, die écht sterk zijn en die zingen over het echte leven, en niet over de plastic fantastic droomwereld die mij ooit werd voorgehouden.

Zelfs Mijn Haren Ruiken Naar Vuur, de minst gevarieerde, meest rechtdoorzee en op commercieel succes gerichte popplaat die S10 tot nu toe heeft gemaakt, gaat echt ergens over. Zoals ze ook al deed op Vlinders en Ik Besta Voor Altijd Zolang Jij Aan Mij Denkt zingt Stien den Hollander hier over haar angsten en onzekerheden. Anders dan op die vorige platen gaat het nu meer over haar zoektocht naar manieren om fijn te kunnen leven, zonder dat die angsten en onzekerheden op de voorgrond liggen. Ze is daarin eerlijk: het wil niet echt lukken allemaal. ‘Durf niet, ben bang dat ik een loser lijk’, zingt ze in het catchy Have Fun. ‘Hoe kan ik zo kapot zijn van zoiets perfects?’ vraagt ze zich af in de gegarandeerde festivalkraker-met-killer-refrein Weer Verliefd. Tekstueel klinkt Mijn Haren Ruiken Naar Vuur als de copingsplaat van iemand met een forse hechtingsstoornis. Korte zinnen, harde woorden. Aantrekken en afstoten. De alles overschreeuwende electropopproductie van Jordan Fish – ex-toetsenist van Bring Me The Horizon, een van S10’s lievelingsbands – is passend bij de diagnose. S10 moet en zal gehoord worden. Een probleempje: wie niet zó diep in de artistieke wereld van S10 zit dat men tussen de regels kan doorlezen en de aanhoudende groeipijn herkent, hoort alleen maar het overschreeuwen dat ze op deze plaat doet. Zonder een beetje achtergrondinfo klinken de meeste liedjes kortom vlak en overgeproduceerd. Een plaat voor de fans.