Tim Showalter is een van de meest aimabele en toegankelijke zangers in de rockwereld. Hij was altijd al een soort knuffelbeer, maar nu is hij ook nog gaan mediteren en – in plaats van over zijn eigen trauma’s – over gelukzaligheid en verbinding gaan zingen.

Opener More You zegt het letterlijk. Een beetje minder ik dus. Nobel streven, zeker in die steeds egoïstischer wordende maatschappij vol individualisten. Levert al dat ge-yoga ook een beter Strand of Oaks-album op? Nou nee. Het trage, beatloze More You is op zich mooi en integer, maar als Showalter daarna vooral synthesizers in kleermakerszit op de matjes naast hem posteert, moeten we toch even slikken. Hoewel zijn creatieve partner Kevin Ratterman soms achter de drums kruipt, draait het daarna toch vooral om bevrijding vinden, focussen op vredige momenten, vreugde verzamelen en angsten daaruit filteren.

Alsof dat alles nog niet wazig genoeg is, wordt zijn mooie stem regelmatig door de vocoder gehaald. Showalter ging in het echte leven acteren en schilderen, en vond inspiratie voor zijn nieuwe Future Temple in schilderijen van Hilma af Klint, terwijl hij daarbij de sequencers vrolijk om hem heen liet dansen. Ik gun die lieve Tim Showalter uiteraard al dat goeds, meer vriendschappen en vooral minder duivels in zijn hoofd, maar hopelijk vindt hij snel ook weer die elektrische gitaar in dat schuurtje achter zijn jacuzzi terug.