De bulldozer mag dan iets langzamer op gang komen, maar als het negen minuten durende openingsnummer Pole Shift na tweeënhalve minuut openbarst, lijkt er geen houden meer aan. Absoluut hoogtepunt van het eerste blokje hakke en zage is het meedogenloze Rapture, dat de luisteraar uitnodigt tot een schaamteloze imitatie van Coleman’s robotdans (pas op de lamp!). Daarna valt de plaat wat terug. In Cythera is nog wel een mooi melancholiek rustpuntje, maar songs als Colony Collapse en Glitch klinken – zelfs voor Killing Joke-begrippen – te voorspelbaar. Neemt niet weg dat het sinistere MMXII zeer geschikt is om alvast in de stemming te komen voor 21 december. RAYMOND ROTTEVEEL