Met de kennis van nu moeten we concluderen dat elke vergelijking tussen beide bands per definitie mank gaat. Zeker in de zomer van 2014, toen Traams midden in een transitieperiode moet hebben gezeten. De transitie is voltooid. Met debuut Grin heeft deze opvolger bar weinig meer van doen. Traams weet wie ze zijn. Niet langer lo-fi, niet langer hard for the sake of it. Het trio schippert behendig tussen de gitaarmuren van labelaanvoerder We Were Promised Jetpacks en de arty indiepop van Clap Your Hands Say Yeah. Die laatste associatie zou met de zang van Stuart Hopkins te maken kunnen hebben, die bij vlagen doet denken aan het eeuwige zoeken in de ruimte van Alec Ounsworth. The Libertines zijn ook nooit ver weg trouwens. Hoe dan ook, het is elf keer raak. Telkens vanuit een andere hoek, telkens in hetzelfde doel. Lui-ste-ren.