Zijn laatste cd’s én shows bewezen nog altijd dat veel eclectische volgelingen de schoenen van Beck niet eens mogen poetsen, omdat ’s mans vakmanschap als componist én performer van buitencategorie is. Maar hoe divers en sterk ook, toonaangevend of trendsettend waren die albums al lang niet meer. Het bewijs dat een Beck die zich herhaalt nog wel degelijk leuk, fris en ontwapenend kan klinken, heet Modern Guilt. De oorzaak: Brian Burton aka Danger Mouse. Verschafte deze producer eerder The Black Keys een geweldige metamorfose, nu brengt hij de herboren Beck (op een nieuw label) terug op aarde met tien uiteraard weer zeer gevarieerde songs, die samen maar net iets meer dan een half uur klokken. Er gebeurt van alles, maar niet eerder hoorden we Beck ook zo psychedelisch. Ze zijn er nog wel, de klassieke popsongs met folk, wereldse arrangementen en hiphopbeats, maar er wordt vooral weer heerlijk geëxperimenteerd, terwijl het totaalgeluid toch redelijk basic blijft. Meer uit minder, en met Cat Power in een gastrolletje. Deze lekkere aanpak doet zijn songs, waaruit zowel sociale betrokkenheid als humor spreekt, bijzonder goed. Waar zit die replay-knop? WILLEM JONGENEELEN