Het melkwegstelsel werd verruild voor woelige baren. Na het afsluiten van de spacerocktrilogie met verkenningen in de ruimte is de instrumentale Haagse formatie Monomyth aan een aantal nieuwe reizen begonnen. Met een ouderwets uitvouwbare zeekaart als leidraad, in een middeleeuws zeiljacht en met supersonische zendmast, als we de schitterende hoes mogen geloven.

Fans hoeven niet te wanhopen. De thematiek is weliswaar anders, maar qua muzikale insteek schittert de band nog altijd in lange tracks waarbij het draait om opbouw, sfeer, mystiek, trance en hier en daar een climax. Die laatste is het duidelijkst aanwezig in de twaalf minuten durende openingstrack Aquilo, waar aan het eind meteen de nieuwe gitarist Boudewijn Bonebakker (ex-Gorefest, -Gingerpig) zijn visitekaartje afgeeft door schitterend solerend achter het roer te gaan staan. Het was even wachten op de opvolger van Exo (2016), maar zo’n houten vehikel verplaatst zich ook stukken trager dan een ruimteschip. Het was dat wachten meer dan waard, want de vertrouwde sound van Monomyth (productie Pieter Kloos) heeft niets aan kwaliteit ingeboet maar de band wist er wel andere sferen en meer melodie aan toe te voegen. Spannend tot in alle windhoeken.