Alles wat écht de moeite waard was om postuum uit te brengen, vind je op de vierdelige box With The Lights Out uit 2004, inclusief fraaie solodemo’s van Cobain. The Home Recordings bevat grofweg alles wat voorafging aan die demo’s: Kurt Cobain die thuis de recorder aanzet en zonder ideeën wat voor zich uitspeelt. In de film werkt dat perfect in combinatie met dagboekfragmenten, het maakt de schitterende animaties nog levendiger. Als album heeft het iets gênants, want geen levende artiest zou ooit toestemming geven voor het uitbrengen van deze opnames. Dit is het materiaal dat regisseur Brett Morgen kreeg om zijn film van te maken. Intiem spul dus. Op The Home Recordings hoor je Kurt Cobain die vaak melig wat aanklooit, geluidscollages, spoken word-stukken en vroege songideeën. Niet een albumdat je voor de lol opzet, hooguit interessant voor fans. 1988 Capitol Lake Jam Commercial is een grappige zelfgemaakte reclame voor een Nirvana-optreden met vervormde stemmen. Tijdens Burn The Rain en Poison’s Gone gaat de telefoon en stopt Kurt spontaan met spelen. ‘No, she’s gone to work’. Van Been A Son, Sappy en Something In The Way horen we hele vroege versies, waarschijnlijk de allereerste opnames. Het mooiste nooit in een studio opgenomen Cobain-nummer is Do Re Mi, maar die was al in een bondige versie te vinden op With The Lights Out. Hier horen we hem tien (!) minuten neuriënd en mompelend werken aan dat nummer. Het is tekenend voor de armoede van deze uitgave: het voelt voyeuristisch maar is niet spannend en heeft vooral waarde voor familie en intimi. Het is geen Beatles Anthology. Daarover gesproken (ja, we hadden een bruggetje nodig): de aardige Beatles-cover And I Love Her doet prikkelend denken aan het OOR-interview met Cobain in 1991 toen Nevermind net uit was. Hij verklaarde zichzelf groot Beatles-fan, maar had een hekel aan Paul McCartney; die zou hij het liefst een Chicago kerb job toedienen. Daar dacht hij sinds Courtney Love blijkbaar anders over. Die lijkt ook de inspiratie voor She Only Lies (‘Just to save my feelings’). Een muzikaal herkenbaar aanzetje dat een aanzetje bleef. Het boeiendste stuk op de plaat is het verhaal Aberdeen, dat in de film door animatie letterlijk wordt gevisualiseerd en Buzz Osborne van The Melvins later verleidde tot de uitspraak dat negentig procent van Montage Of Heck ‘bullshit’ is. Het begint zo: ‘In a community that stresses macho male sexual stories as a highlight of all conversation, I was underdeveloped, immature, a fat little dude that never got laid’. In vier minuten vertelt Cobain het verhaal van een onzekere tiener die verslingerd raakt aan marihuana, zich tevergeefs probeert te laten ontmaagden en vervolgens een mislukte zelfmoordpoging onderneemt doordat de trein op het andere spoor langskomt. Cobain was een enorme fantast en kon je alles wijsmaken, aldus jeugdvriend Osborne. Dat kwam natuurlijk ergens vandaan en in muziek of kunst lopen feit en fictie door elkaar heen. Aberdeen is Kurt Cobains Beat Poet-verhaal, en niet slecht. Maar zelf had ie het waarschijnlijk nooit openbaar gemaakt, net als de rest van deze Home Recordings. Het heeft wel wat om hem thuis ontspannen te horen aanrommelen – de man is duidelijk in zijn element – en in de film zijn die opnames zeker functioneel. Maar de echte muziek was er elf jaar geleden al tussenuit gevist voor With The Lights Out. Er is niks meer, we hebben alles. Best lullig als je volledige solodiscografie uit deze Home Recordings bestaat. Montage Of Heck is een indrukwekkende film en daar had het bij moeten blijven.

Actie: als je nu een halfjaarabonnement neemt op OOR, dan krijg je van ons de DVD Kurt Cobain: Montage of Heck cadeau! (zolang de voorraad strekt) Klik hier voor meer informatie.