ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Dansbaar, afwisselend en constant avontuurlijk. Met als hoogtepunt het samen met Andres geschreven Lyk U Use 2, waarop Kenny Dixon Junior met weemoed terugkijkt op een uitdovende relatie, terwijl een op hol geslagen MPC het ritme aangeeft en links en rechts discosamples uit de lucht vallen. Het is Moodymann zoals we hem nog niet eerder hoorden. Drum ‘n’ bass-roffels in plaats van stroperige housebeats. Ook de remake van Funkadelics sombere Sloppy Cosmic springt eruit, als het enige politieke nummer op Moodymann. Wie het album digitaal koopt of op Spotify luistert (iets waar Moodymann jarenlang niets van moest hebben) krijgt maar liefst vijftien nummers extra, waaronder opnieuw bewerkte singles en remixes (voor José James en Lana Del Rey). Als cement gebruikt de Amerikaan flarden van nieuwsuitzendingen, een Richard Pryor-sketch en zijn eigen geile gemompel, waardoor het album uitpakt als een soort blaxploitation-hoorspel rond een mahoniehouten dansvloer vol juichende, opgewonden mensen. Wat een rijk album uit een stad zonder geld.