Na een stevig rockende 50 Foot Wave-plaat (Black Pearl, 2022) en een grotendeels akoestische soloplaat (Clear Pond Road, 2023) start Kristin Hersh na vijf jaar haar eerste band weer op. Er zijn tijden geweest dat haar platen me niet zoveel deden, maar de laatste jaren klinken ze weer geïnspireerd. Zeker het verrassende Moonlight Concessions, de opvolger van Sun Racket uit 2020.

Het album klinkt als een uit de hand lopende, semi-akoestische kampvuursessie die ontaardt in het oproepen van geesten. Of zoiets. Hersh legt bluesy akoestische grooves neer, die bassist Bernard Georges met droge noten volgt, terwijl drummer David Narcizo vooral met shakers en andere percussie in de weer is. Een in elk nummer nadrukkelijk aanwezige cello maakt het geheel zowel stemmig als onheilspellend. Het bezwerende South Coast klinkt als de nachtmerrieversie van een psychedelische westcoastpopsong en Theremini lijkt rechtstreeks uit het schimmenrijk te komen. Hersh zingt hees en haar voordracht heeft altijd wat manisch, wat de sfeer nog wat broeieriger maakt. De aanpak werkt; topsongs als Summer Of Love, Libretto en Drugstore Drastic laten horen dat er ook na veertig jaar (!) nog rek zit in de Throwing Muses-sound. Commercieel zal het sappelen zijn, maar creatief zijn ze hun oude 4AD-labelvrienden van de Pixies al een tijdje de baas.