Het tweede album van Talking Heads was het eerste van drie met een belangrijke rol voor producer Brian Eno. Een trilogie dus, met het uiterst belangrijke, sampledelische meesterwerk My Life In The Bush Of Ghosts van Eno met David Byrne als soort van extracurriculaire climax. Maar ook More Songs About Buildings And Food staat 47 jaar na dato nog steeds recht overeind.
Zoals zoveel belangrijke albums is dit een soort overgangsplaat, waarbij je de kiemen van wat later komt al goed kan horen. Dat geldt voor de kruising tussen gospel en managementstaal in The Good Thing, de country-steelgitaar in The Big Country en vooral voor de messcherpe, hier en daar al meervoudige ritmische aanpak. Vergelijk Stay Hungry – en dan vooral het toen al naar dance neigende instrumentale middendeel – maar eens met eerdere versies. Die moet je overigens elders zoeken; de alternatieve bonusversies op deze Super Deluxe Edition zijn eerder ruwe, contemporaine mixen (wel inzichtgevend is een instrumentaal Electricity, dat bijna onherkenbaar zou muteren tot Drugs op opvolger Fear Of Music). Maar hou de albumversies maar eens naast bijvoorbeeld de zogenaamde CBS-demo’s uit 1975 (nooit officieel uitgebracht, maar zoek en gij zult vinden, op YouTube bijvoorbeeld, inclusief zes van de elf nummers van deze plaat) en je hoort hoeveel de gelaagde, glasheldere en uiterst inventieve productie van Eno toevoegde. Drummer Chris Frantz prees Eno omdat hij hielp om het juiste tempo te vinden – vooral op de nogal vertraagde Al Green-cover Take Me To The River. Grappig genoeg vond OOR-recensent Peter van Bruggen dat tempo in 1978 juist weer te laag, in het licht van de verworvenheden van de punk. Het was wel de eerste Amerikaanse hit voor de band. De concertopnames uit datzelfde jaar illustreren dat Talking Heads het ideale canvas waren voor Eno’s vernieuwingen: dynamisch, strak en puntig.
