Zo niet bij Ought, dat ten eerste uit drie geïmporteerde Amerikanen en een Australiër bestaat en ten tweede op een onverwacht muzikaal spoor zit. Een retrospoor vooral, maar dat vergeven we ze, want de namen die hier – bewust of onbewust – geëerd en geciteerd worden, zijn van het eerbiedwaardige soort. Maar eerst even de band zelf. Die wordt grotendeels aangestuurd door de rusteloos praatzingende Tim Beeler, in wie we moeiteloos een jonge David Byrne herkennen, maar ook door een aangename dosis nerveuze energie, die meteen al in openingsnummer Pleasant Heart associaties oproept met bands als The Ex en Shellac. Dezelfde intuïtieve aanpak, dezelfde balans tussen gejaagdheid en precisie. Maar als gezegd, Ought weet sowieso waar je de fijnste mosterd haalt. Today, More Than Any Other Day is twee minuten Slint en drie minuten Feelies, subtiele exercities als Habit en Forgiveness herscheppen het New York van The Velvet Underground, Television en Talking Heads en in Around Again zitten we ineens ter hoogte van Sonic Youth. Dus nee, nieuw is het niet wat Ought doet. Wel verdomd spannend.